سرم امشو خیال تازه داره
هوای شـهر دور آوازه داره
دلم خـون شـد ز تنهایی خدایا
غریبی بی کسی اندازه داره
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
دلی آشفتـه و پژمرده دارم
به دنیا دلبری گم کرده دارم
کتاب عشقمو هرشو مـیخـونم
هنوزم دفتری ناخـونده دارم
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
خدایا از سفر یارم نیومد
طبیب دردو بیمارم نیومد
بخـونم از دلم از درد حجرون
به بالینم پرستارم نیومد
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
کبوتر بچه بودم مادرم مرد
مرا دادن به دایه دایه هم مرد
مرا با شیر گـاو آموختـه کردن
که از شانس بدم گوساله هم مرد
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
دلم دریای خـونه کسی دردم چه دونه
خدایا از سفر یارم نیومد
طبیب دردو بیمارم نیومد
بخـونم از دلم از درد حجرون
به بالینم پرستارم نیومد
از خیابان مـیگذشتم یار ز پهلویم گذشت
یک نگـاه بر یارا کردم عشق از آن رویم نشست
دل مـیناله نی هم آوازش شـده
دل خاطر خـوای اون روزای نازش شـده
دل مـیناله نی هم آوازش شـده
دل خاطر خـوای اون روزای نازش شـده
عاشقم دیوانه ام جایی ندارم خانه ای
شب به کوی یارم کردم روز به هر ویرانه ای
مردمان گوین من مسکین بسازم خانه ای
عاشقان کی خانه دارن دل مـگر دیوانه ای
دل مـیناله نی هم آوازش شـده
دل خاطر خـوای اون روزای نازش شـده